By Chandni Shiyal
Sahiyo administrative assistant

One day before Sahiyo’s first Activists Retreat for Bohras held in February in Mumbai, I was a bit nervous about how it would pan out in terms of arrangement and its overall functioning. But at the same time, I was excited to meet many of the new participants who were supposed to come from outside Mumbai as well residing in Mumbai, with a common goal to bring an end to Female Genital Cutting (FGC).

Surprisingly, on the day of retreat, as participants walked in one by one and we introduced ourselves to each other, I never felt as if we were meeting for the first time. Initially, we began with an ice-breaker activity where we formed a circle and each person turn by turn had to talk about one thing that made them proud about themselves. Others in the circle who shared the same experience or sentiment would then have to high-five the speaker. Almost all participants ended up high-fiving each other because all of them had similar pride in working towards gender equality, helping people in need, educating the girl child, ending FGC and so on. This activity led to higher comfort-levels amongst participants.

The different sessions that followed this introduction dealt with the challenges people face and the best ways to tackle the issue of FGC by spreading awareness and strengthening communication. The sessions were quite interactive and participants actively participated and added their thoughts, suggestions and innovative ideas to eliminate FGC. The most motivating thing for me was that men also took keen interest and were very sensitive about the practice, in the belief that this issue is not just a women’s issue and we need the collective effort of both men and women to end FGC. Moreover, some of the participants belonged to the older age group, and their support to the movement to end FGC was a great achievement and inspiration for the younger generation.

At the end of the training workshops, each and every one took responsibility to help the cause in their own ways, whether it involved spreading awareness at the college level, helping in creating videos and animations on FGC, approaching the masses at the village levels, writing articles in medical journals or approaching medical experts. The participants expressed the need to have more such retreats and workshops in the near future, which was proof to me that this retreat was a success.

આ આર્ટિકલ પહેલા સહિયો દ્વારા તારીખ 22 માર્ચ 2017ના રોજ અંગ્રેજીમાં પ્રકાશિત કરવામાં આવ્યો હતો. (Read the English version here.)

લેખક :સબાહત જહાન

ઉંમર : 24

દેશ : ભારત

હું કાફૅમાં બેસીને વિચારી રહી છું કે જે રીતે મારી માંએ ધર્મના નામે મારી સાથે કર્યું તેમ, શું હું ક્યારેય મારી દિકરીને જેનિટલ અંગછેદન જેવી પીડાદાયક પ્રક્રિયા હેઠળથી પસાર થવા દઈ શકું?

હું 24 વર્ષની, જર્નાલિઝમનો અભ્યાસ કરતી એક એવા મુસ્લિમ સમાજની છોકરી છું, જે આજના યુગમાં પણ ફીમેલ જેનિટલ મ્યૂટિલેશનની પ્રથાને અંધશ્રદ્ધાપૂર્વક અપનાવે છે. અત્યાર સુધી હું માનતી હતી કે એફ.જી.એમ. મારા સારા સ્વાસ્થ્ય માટે કરવામાં આવે છે અને પેશાબ સંબંધી મારી બધી સમસ્યાઓને તેની સાથે કોઈ સંબંધ નથી. મને સમજાયું નહિં કે હું જ્યારે સાત વર્ષની હતી ત્યારે મારા ક્લિટોરિસને કાપવામાં આવ્યું હતુ અને હકીકતમાં તે એક મોટી સમસ્યા હતી.

તે પ્રક્રિયા કેવી રીતે કરવામાં આવી અથવા તે મારા માટે પીડાદાયક હતી કે નહિં તે પણ મને યાદ નથી. મેં ક્યારેય એ બાબત પર વિચાર કર્યો નહિં કારણ કે મને મારી માં પર વિશ્વાસ હતો અને મારી માંએ મને કહ્યું હતુ કે આ પ્રક્રિયા મારી સારી સેહત માટે કરવામાં આવે છે. હું તેણીને નહિં પરંતુ, આપણી ધાર્મિક પ્રથાને દોષ આપું છું. ઘણાં મુસ્લિમ સમાજો આ પ્રથાને અપનાવતા નથી પરંતુ મારો સમાજ તેને અપનાવે છે.

જ્યારે મેં લેખક અયાન હિરસી અલી નું પુસ્તક વાંચ્યું ત્યારે પહેલી વાર મને એફ.જી.એમ. વિષે જાણવા મળ્યું. ત્યારબાદ, મેં હિંદુસ્તાન ટાઈમ્સમાં સહિયો વિષે વાંચ્યું. મને આઘાત લાગ્યો અને મેં મારી માંને ફોન કર્યો. શાંતિપૂર્વક મેં તેણીને પૂછ્યું “માં, તે મારી સાથે એમ શા માટે કર્યું?” તેણીએ કહ્યું “કારણ કે, બેટા એ તારી જાતીય ઈચ્છાઓ પર નિયંત્રણ રાખશે, તું કોઈની સાથે સેક્સ કરીશ નહિં અને તારૂં કૌમારત્વ(વર્જિનિટી) જળવાઈ રહેશે.” મને વિચાર આવ્યો કે આ કૌમારત્વ માટે આટલું બધુ, શું આ માટે મારે સમય-સમય પર પેશાબ સંબંધી સમસ્યાઓ સહન કરવી પડી?

કોઈની સાથે સેક્સ કરું કે નહિં એ મારી સમસ્યા છે, મારી સંમતિ નો પ્રશ્ન છે. તે મારૂં મન નક્કી કરશે, મારૂં ક્લિટોરિસ નહિં. મારી પાસે માંને કહેવા માટે કોઈ શબ્દો નહોતા, મેં ફક્ત “ઓકે” કહીને ફોન મુકી દીધો. મને તેણી પર ગુસ્સો નથી આવતો, તેણીએ ફક્ત એ કર્યું જે તેણીની સંસ્કૃતીએ અને ધર્મે તેણીને શીખવ્યું છે. હાં, જ્યારે હું સેક્સ કરું છું ત્યારે મને તકલીફ થાય છે. તે ખૂબ જ પીડાદાયક રહે છે અને સમસ્યા પેદા કરે છે. આ પ્રથા મારી જાતિય ઈચ્છાઓને રોકી શકી નહિં પરંતુ મારા માટે સેક્સ કરવું જરૂર મૂશ્કેલ બનાવી દીધું.

હું એક શિક્ષિત વ્યક્તિ છું અને એફ.જી.એમ.નો વિરોધ કરું છું. આ પ્રથા ખોટી છે, તેવું લોકોને સમજાવવા હું મારા શ્રેષ્ઠ પ્રયત્નો કરીશ. તેનો વિરોધ કરવા અને તે વિષે વાતચીત કરવા માટે હું સહિયોની આભારી છું. મને ખુશી છે કે તે વિષે વાતચીત કરવાના ટેબૂને દૂર કરવામાં આવ્યું અને એફ.જી.એમ.ના એક શિકાર (વિક્ટિમ) રૂપે હું મારો અનુભવ શેર કરી શકું છું.

(આ પોસ્ટની એક આવૃત્તિને 23 ફેબ્રુઆરી 2017ના રોજ સૌ પ્રથમ Wanderlustbeau બ્લોગમાં પ્રદર્શિક કરવામાં આવી હતી.)

By Rashida Rangwala

The practice of Female Genital Mutilation/Cutting (FGM/C) in the Bohra community has been a secret and taboo subject for generations. Even today with the education, media and public stories from the survivors who have undergone FGC, the Bohra community truly believes that the practice of FGC on 7-year-old girls is a religious mandatory passage and should be done to ensure future virtuous female behavior, meaning to ensure girls remain chaste until marriage (and not be sexually promiscuous). But, FGC is really not a religious requirement. It is a cultural practice that predates Islam.

I attended the Sahiyo retreat in January 2018 because I wanted to educate myself about the medical aspects of a girl undergoing FGC and to gain from the experience of other activists and survivors. At the Sahiyo retreat I was able to hear, grasp and digest information on FGC and how to approach and begin a conversation about FGC to the mothers and especially the fathers in the Bohra community who have young girls.

I am truly convinced that FGC is a barbaric practice and there is documented evidence of harm that is done both psychologically and physically to the girl child and adult woman.  I found it shocking to learn that 80% of the 385 participants in Sahiyo’s study had undergone FGC and that 33-34% admitted that it negatively impacted their sexual lives. I want to see an end to this practice in my lifetime.

Sahiyo in collaboration with researchers, health professionals, and other FGC experts were able to create resources to help me in my own activism work to prevent FGC from happening to other girls. The brochures and guidance I received at the Activist Retreat has been invaluable in my work as an activist. The research findings from their global study on FGC in the Bohra community published in January 2017 gave me an education on FGC in terms of how widespread it is in the community, the physical and emotional consequences that occur to those who have undergone it, and to learn more about the challenges and barriers that occur in our work to end FGC, as well as best practices in how to try to overcome some of those challenges.

To learn more about the U.S. Bohra Activist Retreat, read the report!

આ આર્ટિકલ પહેલા સહિયો દ્વારા તારીખ 04 એપ્રિલ 2017ના રોજ અંગ્રેજીમાં પ્રકાશિત કરવામાં આવ્યો હતો. Read the English version here.

લેખક : અનામી

વર્તમાન રહેવાસી સ્થળ : અમેરિકા

જન્મ સ્થળ : ભારત
ઉંમર : 57

ભારતમાં 1966ના જુન મહિનાનો દિવસ હતો, હું સાત વર્ષની હતી અને મારી માં મને સમાચાર પત્રની એક સ્ટોરી વાંચી સંભળાવી રહી હતી. સ્ટોરી વાંચતા-વાંચતા આકસ્મિક રીતે જ તેણીએ આવતી સાંજે મારી દાદી સાથે “R” આન્ટીના ઘરે જવાની વાત કરી. મારી માં અને દાદી સાથે ક્યાંક બહાર જવા અને ત્યાં જવા કારમાં બેસવા માટે હું ઉત્સૂક હતી. જિજ્ઞાસાપૂર્વક મેં મારી માંને પૂછ્યું કે શા માટે આપણે “R” આન્ટીના ઘરે જઈ રહ્યાં છીએ, તેણીએ જવાબ આપ્યો કે એક મહત્વપૂર્ણ કામ કરવું જરૂરી હોવાથી આપણે ત્યાં જઈએ છીએ. ત્યાં જતી વખતે કારમાં મેં મારી માં અને દાદીને એવી વાતચીત કરતા સાંભળ્યા કે જો “R” આન્ટીના ઘરે તેમને પાણી આપવામાં આવે તો તે સ્વીકારવું નહિં કારણ કે, તેણી જે કાર્ય કરે છે તેને ખરાબ માનવામાં આવે છે. જાણવા આતુર મનને કારણે મેં મારી માંને મને એ બાબત સમજાવવા માટે ક્યું પરંતુ, તેણીએ મને “આ બાબતને સમજવા માટે તું હજી ઘણી નાની છે” એમ કહી ચૂપ રહેવા કહ્યું.

“R” આન્ટીના ઘરે પહોંચતા અમને ઉપરના માળે એક મોટા હૉલમાં બેસાડવામાં આવ્યા. થોડી મિનીટો બાદ, તેણીએ અમારી સાથે બેસીને થોડી વાત કરી. ત્યારબાદ, તેણી અન્ય એક ઓરડામાં ગઈ અને એક સફેદ ચાદર લઈને પાછી આવી જેને તેણીએ જમીન પર બીછાવી. તેણીને આમ કરતા હું મૂંઝવણ ભરી નજરે તેની સામે જોતી રહી. ત્યારબાદ, તેણીએ મને નીચે આવી ચાદર પર સૂઈને આંખો બંધ કરી દેવા કહ્યું અને મેં તેણીના કહેવા પ્રમાણે કર્યું. તેણીએ મને અન્ય એક ચાદર ઓઢાડી અને મારી પેન્ટી નીચે સરકાવી. ત્યારબાદ મને નીચે ચીમટી જેવી પીડા થઈ અને હું ચીસ પાડવા લાગી. તેણીએ મને ચિંતા ના કરવાનું કહ્યું.

કામ થઈ ગયું હતુ.

ઘરે પાછા ફરતી વખતે મને અસ્વસ્થતા મહેસુસ થઈ અને મારી માંએ મને કહ્યું કે ચિંતા કરવા જેવુ કંઈ નથી, તને જલ્દી સારૂં થઈ જશે. જ્યારે અમે ઘરે પહોંચ્યા ત્યારે મારે બાથરૂમ જવું હતુ અને ત્યારે મેં તેમાંથી થોડુ લોહી નીકળતુ જોયું. લોહી જોઈ મને થોડો ડર લાગ્યો. ફરી મારી માંએ મને સમજાવી કે બધુ સારૂં થઈ જશે. મેં તેણીને પૂછ્યું કે શા માટે આપણે “R” આન્ટીના ઘરે ગયા હતા અને શા માટે મારા પર આ પ્રક્રિયા કરવામાં આવી. તેણીએ જણાવ્યું કે “બધી નાની દીકરીઓ પર આ પ્રક્રિયા કરવામાં આવે છે.”

થોડા દિવસો બાદ હું આ ઘટનાને ભૂલી ગઈ.

જ્યારે હું મોટી થઈને મારી મીસાકની ઉંમરની થઈ ત્યારે મને સમજાયું કે કોઈપણ યોગ્ય કારણ વિના મારા ગુપ્ત અંગ સાથે કંઈ છેડછાડ કરવામાં આવી છે. એવુ કંઈ જે એટલુ બધુ મહત્વપૂર્ણ નહોતુ. તે વિષે મારી માં સાથે વાત કર્યા પછી, મને જાણવા મળ્યું કે પરંપરા હોવાના કારણે તેણીએ મારી સાથે આમ કર્યું. તેણીએ પણ આ પ્રક્રિયા હેઠળથી પસાર થવુ પડ્યું હતુ. તેનું કોઈ ધાર્મિક મહત્વ નહોતું.

વર્ષો વિતી ગયા અને એક દિવસ હું પણ માં બની. જ્યારે મારી દીકરી એ ઉંમરની થઈ ત્યારે મેં નિર્ણય કર્યો કે હું તેણીને આવો માનસિક ત્રાસ નહિં આપું, જેને ફક્ત પરંપરાના નામે અનુસરવામાં આવે છે અને જેનું ધાર્મિક દ્રષ્ટિએ કોઈ મહત્વ નથી. જ્યારે મેં આ નિર્ણય કર્યો ત્યારે ના તો મારી માંએ કે ના તો મારી સાસુએ તેનો વિરોધ કર્યો. મારી દીકરીને આ અગ્નિ પરિક્ષા આપવા માટે તેમણે મને દબાણ કર્યું નહોતું. સમાપ્ત કરતા પહેલાં, હું એટલુ કહેવા ઈચ્છું છું કે હા, આ પ્રક્રિયાએ મારી સેક્સ લાઈફ પર નકારાત્મક અસર કરી છે અને હું નથી ઈચ્છતી કે મારી દીકરીઓને જીવનમાં આવી કોઈ મૂશ્કેલીઓનો સામનો કરવો પડે.

(This article is Part one of a seven-part series on trauma related to FGC. This article should not be used in lieu of seeking professional mental health and counseling services when needed)

By Joanna Vergoth, LCSW, NCPsyA

Many women who have undergone FGC may not have any lasting disturbances. But based on the Sahiyo study alone (see pie-chart below), there are those who may benefit from a deeper understanding of the effects of trauma. Often, we minimize, dismiss or normalize our symptoms and resign ourselves to feeling/living compromised. Learning more about trauma can provoke conversation; help one to feel less isolated and can prompt one to seek professional help. 

What is trauma?     

 A traumatic event is defined as direct or indirect exposure to actual or threatened death, serious injury or sexual violence. The incident may be something that threatens the person’s life or safety, or the life of someone close to the victim. Traumatic incidents can include kidnapping, serious accidents such as car or train wrecks, natural disasters such as floods or earthquakes, or violent attacks such as rape, sexual or physical abuse, or FGC. As defined—although culturally sanctioned— FGC is a traumatic event (see chart from Sahiyo’s study below).

 Although for some the consequences can be minimal, most of the evidence suggests that FGC is extremely traumatic and the physical or medical complications associated with FGC may remain acute or chronic. Early, life-threatening risks include hemorrhage, shock secondary to blood loss or pain, local infection and failure to heal, septicemia, tetanus, trauma to adjacent structures, and urinary retention. One of the more frequent longer-term medical consequences includes adhesions or scarring, which can contribute to lingering pain and impede sexual functioning.

The focus of FGC has long been regarded from a physical and medical perspective but it is equally important to consider the psychological and emotional implications of this practice.  It has been reported that the psychological trauma that women experience through FGM ‘often stays with them for the rest of their lives’ (Equality Now and City University London, 2014, p.8). Sahiyo’s study found that of the 309 participants in the study who had undergone FGC in the Dawoodi Bohra community, almost half (48%) reported that the practice left a negative emotional impact on their adult life.

Usually, the girl, unprepared for what is about to happen, is taken by surprise and cannot prevent what is about to occur. Those that can remember the ‘day they were cut’ often report having initially felt intense fear, confusion, helplessness, pain, horror, terror, humiliation, and betrayal. Many have suffered a multi-phase trauma; the first being forced down and cut and then second is seeing or hearing another family member endure the procedure. Even anticipating the procedure, oneself can be terrifying. Also of significance is the community and family reaction to the painful reactions experienced by these young women. Often girls can be chided for crying and not being brave while undergoing the cutting. This dismissive, non-nurturing reaction can potentially lead to another facet of the multi-phase trauma.   

Some proponents of FGC actually consider that the shock and trauma of the surgery may contribute to the behavior described as calmer and docile—considered to be positive feminine traits.

FGC is a traumatic event that can profoundly rupture an individual’s sense of self, safety, ability to trust and feel connected to others—aspects of life considered fundamental to well-being. Such genital violence can interrupt the process of developing positive self-esteem. And, when children are violated their boundaries are ruptured leading to feelings of powerlessness and loss of control. Children who have experienced trauma often have difficulty identifying, expressing and managing emotions, and may have limited language for describing their feelings and as a result, they may experience significant depression, anxiety or anger.   

Over time, if the distress can be communicated to people who care about the traumatized individual and these caretakers respond adequately, most people can recover from the traumatic event. But, some FGC affected girls and women experience severe distress for months or even years later.  

The symptoms of trauma:

Outlined below are some of the consequences that may occur following a traumatic event. Sometimes these responses can be delayed, for months or even years after the event. Often, people do not even initially associate their symptoms with the precipitating trauma.  

Physical

• Eating disturbances (more or less than usual) 

• Sleep disturbances (more or less than usual) 

• Sexual dysfunction 

• Low energy 

• Chronic, unexplained pain

Emotional/behavioral

• Depression, spontaneous crying, despair, and hopelessness 

• Anxiety; feeling out of control 

• Panic attacks 

• Fearfulness 

• Feelings of ineffectiveness, shame, despair, hopelessness 

• Irritability, anger, and resentment 

• Emotional numbness 

• Withdrawal from normal routine and relationships

• Feeling frequently threatened

• Feeling damaged 

• Self-destructive and impulsive behaviors

• Sexual problems 

Cognitive 

• Memory lapses, especially about the trauma 

• Difficulty making decisions 

• Loss of previously sustained beliefs

• Decreased ability to concentrate 

• Feeling distracted

Over time, even without professional treatment, traumatic symptoms generally subside, and normal daily functioning gradually returns. However, even after time has passed, sometimes the symptoms don’t go away. Or they may appear to be gone, but surface again in another stressful situation. When a person’s daily life functioning or life choices continue to be affected, a post-traumatic stress disorder (PTSD) may be the problem, requiring professional assistance.

To learn more about PTSD, see our Part II – Post Traumatic Stress Disorder

About the Author:

  Joanna Vergoth is a psychotherapist in private practice specializing in trauma. Throughout the past 15 years she has become a committed activist in the cause of FGC, first as Coordinator of the Midwest Network on Female Genital Cutting, and most recently with the creation of forma, a charity organization dedicated to providing comprehensive, culturally-sensitive clinical services to women affected by FGC, and also offering psychoeducational outreach, advocacy and awareness training to hospitals, social service agencies, universities and the community at large.

By Geethika Kodukula

(Disclaimer: Although they graciously accepted it, the views in this post are my own and do not necessarily reflect those of Sahiyo or its founders. I am not myself an immigrant, Muslim, or an FGC survivor.)

In January, the White House put out a press release wherein they mentioned a Department of Justice report about the Entry of Foreign-Born Terrorists into the United States and the “connection” to Gender-Based Violence. The press release noted more than 20 “statistics” and names of people who have either been convicted of terrorist activities or conspiring against the US between 2001 and 2016. All of the cited examples were of people keeping Islamic faith, children of visa lottery recipients, or children of foreign-born nationals. Nowhere in this press release is there mention of the multitude of hate-crimes against people of color in 2017 or the half a dozen shootings in the month of January that are more pressing and real concerns for national security.

As a statistician, I can tell you with certainty that numbers do not mean anything if you do not have a baseline to compare against. For example: let’s examine statistics about crime from the FBI. In 2016, there were 6,121 hate crimes in the United States. However, before believing that we must leave the country because it is unsafe, it is important to note that only 11.6% of the total number of jurisdictions monitoring hate crimes reported any incident. In other words, 88.4% of jurisdictions had no incident report of a hate crime whatsoever. Cherry picking numbers and placing them onto an entire group does not make the statistical interpretation valid.

According to the White House Press Release, two ‘threats’ immigrants bring into America are gender-violence and crime. Let me rephrase that – the current administration, led by this man, who hired people like Rob Porter and David Sorensen who touted their professional prowesses in response to them giving their wives black-eyes, is worried about immigrants bringing gender violence into the country.

Gender Violence is pervasive across the world. “Global estimates by the World Health Organization indicate that about 1 in 3 women worldwide has experienced violence in their lifetime.” [WHO | Violence against women] Factually, there is no continent on which there hasn’t been some form of sexual harassment or assault, including Antarctica. If you want some stats on the issue, go to UNWomen.

I could (and desperately want to) pick apart each of the statistics provided in the White House statement intended to make us clutch our pearls and shriek at the sight of a ‘foreign-national’. However, I will resist the urge and stick to the point that made me decide to write this piece.

From the White House statement:

“According to a 2016 report by the Center for Disease Control and Prevention (CDC), the number of women and girls at risk of undergoing female genital mutilation (FGM) was three times higher in 2012 compared to 1990. The CDC report states that the increase was entirely a result of the rapid growth in the number of immigrants from FGM practicing countries.”

One concern/question that immediately comes to mind: what was their methodology to predict that increase? Let’s check the report:

“For comparability of terminology with earlier analyses, those at risk consisted of the number who potentially underwent or would potentially undergo FGM/C in the future if the population of foreign-born women and girls and their children in the United States had the same rates of FGM/C as the countries in which the girls or their mothers had been born.”

To put it in perspective, the statement assumes that if a country has, say, 20% prevalence of FGC, and we have 100 immigrants from that country, 20 of those immigrants are at risk for FGC/M.

The inference is then that after people emigrate to the United States, they behave in the same manner as they would in the country from which they migrated. The study does not take into account assimilation of immigrants, a difference in socioeconomic status, nor that FGM/C is banned in the United States. The CDC study itself notes that ‘These differences would very likely result in reduced risk for FGM/C’. Whoever wrote this press statement did not read the entire CDC study, or they just choose to conveniently leave out that point. Alternatively, they must have thought that no one would read the actual CDC study in its entirety and instead the public would align with the narrative that we must all run from the scary foreign-man?

FGC is a real public health problem prevalent around the world, including in the United States. We are all trying to understand, reason, and reduce its incidence. We would be rejoicing if as a shift from the norm, the statement had said, ‘We can not tolerate this practice anywhere; here on U.S. soil, or across the world. We will work towards grassroots education, de-stigmatizing, and progress in the elimination of FGC.’

The White House Press Release leaves me to wonder, is the U.S. still a champion of human rights across the world, or, are they okay as long as any violation that occurs is just not in their backyard?

FGC has its origins rooted in the patriarchy and suppression of female sexuality. Expecting the Trump administration to understand the nuanced situation of harmful religious practices is almost pointless. It is a war and not a battle. However, I will be damned if I stand by and watch these false “champions of women’s safety and health” demonize people without caring about the implications of their statements. At this point, if a ‘foreign national’ pulls his ear three times before eating his lunch, it seems the White House will find a reason to make it an issue relating to economic/health/crime/gender-violence.

The gender-violence statistics in the United States are staggering. For many of us, it is our day job to end it – day-in and day-out. Gender-violence, like many forms of violence, is about power. Don’t let anybody fool you into believing that strict immigration reform will put a stop to gender-violence.

Time and again, research has shown that there is no evidence for the enduring belief that increased immigration means increased crime. For writing this article, I perused the FBI’s arrested people statistics from the year 2011. Observing the races of the persons arrested by the FBI in 2016 (the latest year of compiled data available at the time of writing), 69.6% of the persons arrested were white, with 26.9% being African American. There are many more sources and studies that decry the notion that immigration increases violent crime. In fact, immigration does the opposite, immigration actually energizes a community, helps the economy grow, and in some cases (gasp!) even brings crime rates down.

I do not live in a leftist utopian peace bubble. Enemies of all magnitudes are growing, for every democratic institution in the world. Terrorism is a real, tangible threat that touches our lives too often. We should aim to unite people, to prepare them for emergency situations, to stand together. Instead, this driving-a-wedge mentality and fear-mongering are weakening our bonds and strengthening the effect of terrorist/anarchist ideologies.

I understand the temptation to believe that the ‘bad’ is pouring in from the outside, in terrifying numbers, if you align with some media platforms and politicians. However, this us vs. them mindset will cause chaos, breed distrust, and only add on to the number of problems with which we, and the next four generations, have to deal. If we build the walls, imposed a travel ban, and shut our doors to everyone outside our borders tomorrow, to our sad surprise, we will see that crime has not reduced or altogether disappeared as promised.

I am all for meaningful immigration reform and crime policy reform – every country needs it. However, let us try to remember that this is America, where anyone who is not 100% Indigenous Native American, has descended from an immigrant who came to this country at some point. Let us try not to dehumanize or demonize immigrants as people who are here to pillage, steal jobs and blow up things. They want a brighter future for themselves and their children. We should all strive and want to evaluate and provide a structured pathway for that to happen. Big, scary numbers and cherry picking Muslim names from a decade-long list of convictions will not get us there.

આ આર્ટિકલ પહેલા સહિયો દ્વારા તારીખ 24 એપ્રિલ 2017ના રોજ અંગ્રેજીમાં પ્રકાશિત કરવામાં આવ્યો હતો. Read the English version here.

લેખક: અનામી

દેશ : અમેરિકા
ઉંમર : 34

મારા સાતમાં જન્મદિવસ પછી તુરત જ હું મારી દાદીને મળવા ન્યૂયોર્ક ગઈ. મારી માંએ મને કહ્યું કે આ એક ખાસ મુલાકાત બની જશે અને મારી સાથે એક “મહત્વની પ્રક્રિયા” કરવાની હતી. મને કેહવામાં આવ્યું કે “દરેક દીકરી સાત વર્ષની થાય ત્યારે તેણી પર આ પ્રક્રિયા કરવાની હોય છે” જેમ, મારા પહેલા મારી મોટી બહેને કરાવી હતી તેમ. મારી માંએ કહ્યું કે હું જ્યારે મોટી થાવ ત્યારે મારા “સુખી લગ્ન જીવન” માટે આ પ્રક્રિયા કરવામાં આવે છે. સાત વર્ષની ઉંમરે આ સફાઈ મારા માટે સંતોષપૂર્ણ હતી. આ સફાઈને મેં સર્વસામાન્ય માની અને એવું માની લીધું કે બધા ધર્મો અને સંસ્કૃતિઓના બૈરાઓમાં આવી પ્રક્રિયા કરવાનો રીવાજ હશે. ત્યારે મને એ વાતનો ખ્યાલ નહોતો કે એ દિવસ ઘણી બધી રીતે મારી જીંદગીને બદલી નાખશે.

એ પ્રક્રિયાથી મને ઈજા થઈ. સ્વાભાવિક રીતે જ, આ પ્રક્રિયા અમારા સમાજની મેડિકલ ટ્રેનિંગ લીધા વિના ની એક વૃદ્ધ બૈરી દ્વારા બેસમેન્ટ ફ્લોર પર બેદરકારીપૂર્વક કરવામાં આવી હતી. પંરતુ, તે દિવસે મને એવો મેસેજ આપવામાં આવ્યો કે “આના કારણે તારૂં લગ્ન જીવન સુખી થશે” અને ત્યારબાદ મારા સંપૂર્ણ જીવન દરમિયાન મને એવા મેસેજો આપવામાં આવ્યા કે “બૈરી તેની ઉત્તેજનાને નિયંત્રણમાં રાખી શકે એટલા માટે આ પ્રક્રિયા કરવામાં આવે છે”, “તમે તામારા પતિ પ્રત્યે વફાદાર રહો તેની ખાતરી માટે આવી પ્રક્રિયા કરવામાં આવે છે”, “બૈરાઓએ તેમના પતિઓને ખુશ રાખવા જરૂરી છે”. ખરેખર, આવા મેસેજોએ સૌથી વધુ માનસિક ત્રાસ આપ્યો. આવા મેસેજો ને કારણે હું એવું જીવન જીવી જેમાં, હું મને મારા જીવનસાથી સામે નીચલા દરજ્જાની મહેસુસ કરતી હતી અને આવું જ મેં મારી કુદરતી ઉત્તેજનાઓ/લાગણીઓ પ્રત્યે પણ મહેસુસ કર્યું.

જેમ હું મોટી થઈ તેમ મને સમજાયું કે એ દિવસની મારાપર કેવી અસર પડી, હું અસ્વસ્થ અને ખૂબ જ ગુસ્સે થઈ ગઈ. મને જે પ્રક્રિયા કરવા માટે ફરજ પાડવામાં આવી એ બાબતને લઈ હું ખૂબ જ ગુસ્સા માં હતી અને સતત વિચાર કરતી કે જો એ દિવસ મારી જીંદગીમાં ક્યારેય ના આવ્યો હોત તો કેટલુ સારૂં હોત. બેશક, આ પ્રક્રિયા હેઠળથી પસાર થવું પડશે તેવી અન્ય નાનકડી દીકરીઓનો જ્યારે હું વિચાર કરું છું ત્યારે મારૂં મન ગુસ્સો, દુઃખ અને અસહાયતાની લાગણીથી ભરાઈ જાય છે. મેં આશા રાખી કે આપણા સમાજના લોકો, નિર્દોષ દીકરીઓને આ પ્રથાનો ભોગ બનતા અટકાવશે. મેં આશા રાખી કે લોકો જાગશે અને મહેસુસ કરશે કે તેઓ દીકરીના જીવનને સુખી નહિં પરંતુ વધારે દુખી બનાવી રહ્યાં છે. તેઓ મેહસુસ કરશે કે આ પ્રથા અપનાવી તેમણે કોઈ સારૂં કાર્ય કર્યું નથી.

થોડા દિવસો પહેલા, ડેટ્રોઈટની એક મહિલા ડૉક્ટરના સમાચાર આવ્યા, જેના પર ગેરકાયદેસર રીતે બે જુવાન દીકરીઓ પર એફ.જી.એમ. ની પ્રક્રિયા કરવાનો આરોપ લગાવવામાં આવ્યો છે. આ પ્રથાનો વિરોધ કરતા અન્ય લોકોની જેમ, મારી પણ પહેલી પ્રતિક્રિયા “ન્યાય મળ્યો” એવી હતી. અંતે આ પ્રથા માટે કોઈને તો જવાબદાર માનવામાં આવ્યા હતા. આ એક ગંભીર સમસ્યા છે, એ બાબતથી ફક્ત વિદેશોના જ નહિં પરંતુ કદાચ અહીં અમેરિકાના લોકો પણ માહિતગાર થશે. મેં એમ પણ વિચાર્યું કે જે લોકો એફ.સી.જી.ની પ્રક્રિયા કરાવવાનું વિચારી રહ્યાં છે તેવા લોકોમાં આ કેસને કારણે ડર પેદા થશે.

આ સમાચાર પરની લોકોની પ્રતિક્રિયા જોઈ મારૂં સમર્થન નિરાશામાં પરિવર્તિત થઈ ગયું. લોકો કઠોરતાપૂર્વક આ પ્રથા અને ઈસ્લામનો વિરોધ કરવા લાગ્યા, લોકોએ આ ડૉક્ટરને એક ક્રૂર નિર્દય સેક્સ્યૂઅલ પ્રિડેટર તરીકે બદનામ કરવા લાગ્યા. પરંતુ, મને તેણીમાં એવુ કંઈ દેખાયુ નહિં. મને તેણી, મારી માં, માસી અથવા દાદીમાં જેવી ફ્કત એક સામાન્ય બૈરી દેખાઈ. એક બૈરી, એક માંને, જે બાબત શ્રેષ્ઠ લાગી રહી હતી તે કરવાનો પ્રયત્ન કરી રહી હતી.

મારી માં મને નુક્શાન પહોંચાડવાના ખરાબ ઈરાદા સાથે મને આ પ્રક્રિયા કરાવવા માટે નહોતી લઈ ગઈ. જે રીતે આપણે આપણા બચ્ચાઓને રસી મુકાવવા, જરૂરી શસ્ત્રક્રિયા કરાવવા અથવા છોકરાની સુન્નત કરાવવા લઈ જઈએ છીએ, તેવા ઈરાદા સાથે તેણી મને આ પ્રક્રિયા કરાવવા લઈ ગઈ હતી. આપણા બચ્ચાઓપર કોઈપણ પીડાકરક પ્રક્રિયા કરવામાં આવે તેનું આપણને દુઃખ થાય છે પરંતુ, એ તેમના સારા માટે કરવામાં આવતુ હોવાનું માની આપણે આવુ કાર્ય કરીએ છીએ. આપણે આપણા તબીબી વ્યાવસાયિકોના માર્ગદર્શન પર વિશ્વાસ મુકીએ છીએ કારણ કે, તે ક્ષેત્રના નિષ્ણાત રૂપે તેમનું સન્માન અને વિશ્વાસ કરવામાં આવે છે. તેજ રીતે, બોહરા સમાજના લોકો – ખાસ કરી સાથે રહેતા એક સમાન આસ્થાવાળા લોકો – તેમના ધાર્મિક આગેવાનોના માર્ગદર્શન પર વિશ્વાસ મુકે છે. તેમની દુનિયામાં, આવા આગેવાનોને વિશ્વાસપાત્ર “નિષ્ણાતો” તરીકે સ્વીકારવામાં આવે છે, જે આપણા દરેક ઈન્સાન માટે શું શ્રેષ્ઠ છે તે જાણે છે. તેમના માટે, આવા આગેવાનો દ્વારા નક્કી કરવામાં આવેલા પવિત્ર નિયમો તબીબી સમુદાયો અથવા રાજકારણીઓ દ્વારા નિર્ધારીત ધોરણોથી ઉપર હોય છે.

તેથી હું જ્યારે આ મહિલા ડૉક્ટરને જોઉં છું ત્યારે મને તેણીમાં ખલનાયિકા નહિં પરંતુ એક વિક્ટિમ દેખાય છે. મારા પોતાના જેવી એક વિક્ટિમ, જેણે નાનપણમાં ગેરકાયદેસર રીતે આ પ્રક્રિયા કરાવી છે. એવી બૈરી જેનો ભૂતકાળમાં શારિરીક ગેર ઉપયોગ કરવામાં આવ્યો એટલું જ નહિં પરંતુ, સારા ઈરાદા સાથે પ્રક્રિયા કરવા માટે આજે પણ તેણીને માનસિક ત્રાસ આપવામાં આવી રહ્યો છે. તેણીએ કરેલા કાર્યમાટે હું તેણીને સંપૂર્ણપણે દોષમુક્ત નથી કરતી પરંતુ, જો દરેક ઈન્સાને તેમના કાર્યોની જવાબદારી લીધી હોત તો તેણીએ કદાચ આવું કાર્ય ના કર્યું હોત. હું ફક્ત તેણીનો પક્ષ રાખવાનો પ્રયત્ન કરી રહી છું, તેણીની દ્રષ્ટિથી જોઈએ તો એમ લાગે છે કે કદાચ તેણી પાસે અન્ય કોઈ ચોઈસ નહોતી.

તેથી, તેણીને ખલનાયિકા બનાવી અને દંડ આપી તમે બીજા થોડા ડૉક્ટરોને આવી પ્રક્રિયા ના કરવા માટે ડરાવી શકો. તેમના બચ્ચાઓ પર આવી પ્રક્રિયા ના કરાવવા માટે તમે અન્ય થોડી માંઓને રોકી શકો છો પંરતુ, તેણીને દંડ આપવાથી, દુરૂપયોગ કરતા લોકોને દંડ મળશે નહિં. જ્યાંસુધી આ મરદ આગેવાનો આવી પ્રથાનું સમર્થન કરતા રહેશે અને તેમના ધાર્મિક ઉપદેશનું મહત્વ જાળવી રાખશે ત્યાંસુધી સમર્થકો તેમના આદરણીય આગેવાનોના માર્ગદર્શનને અનુસરતા રહેશે. મને વધારે ડર એ બાબતનો છે કે આપણા સમાજ માંથી એફ.જી.સી.ના સમર્થનમાં આવતા સતત મેસેજની સાથે-સાથે આ જાહેર કેસ, આ પ્રથાને છૂપી રીતે વધારે અનુસરવા તરફ લઈ જશે. તેથી, ડૉક્ટરોના સ્વચ્છ ક્લિનીકોમાં કલાકો સુધી ગેરકાયદેસર પ્રક્રિયા કરવાના બદલે, મારી સાથે થયુ તેમ, આપણી દીકરીઓ પર ગંદા અને ઠંડા બેસમેન્ટ ફ્લોર પર આ પ્રક્રિયા કરવામાં આવશે.

In February 2017, Sahiyo released the findings of the first ever large scale global study on Female Genital Cutting in the Bohra community in order to gain insight into how and why this harmful practice continued. A year later, this February 2018 saw the release of a second large-scale research study entitled “The Clitoral Hood – A Contested Site”, conducted by Lakshmi Anantnarayan, Shabana Diler and Natasha Menon in collaboration with WeSpeakOut and Nari Samata Manch. The study explored the practice of FGM/C in the Bohra community specifically in India and added findings about the sexual impact of FGC on Bohra women. Substantial overlap between the two studies can be found and parallels can be drawn.

Firstly, both studies explored the type of FGM/C that was carried out on the participants. The study by Sahiyo discovered that out of the 109 participants who were aware of the procedure that was carried out on them, 23 reported having undergone Type 1a – the removal of the clitoral hood. Research carried out by Anantnarayan et. al. found that although proponents of FGM/C in India claim that Bohras only practice Type 1a and Type 4 FGM/C (pricking, piercing or cauterization of the clitoral hood), participants reported that both Types 1a and 1b (partial or total removal of the clitoris and/or clitoral hood) are most often practiced.

Sahiyo and Anantnarayan et. al. both found that the majority of participants had undergone FGM/C and therefore, among both samples, FGM/C was widely practiced. Sahiyo found that 80% of 385 female participants had undergone the practice, whereas Anantnarayan et. al. found that of the 83 female participants in the study, 75% reported that their daughters had undergone FGC. Both studies found that FGM/C was performed at around the age of seven.

The impact of FGM/C on participants was also reported to be similar among participants of both studies. In exploring this further, Anantnarayan et. al. found that 97% of participants remembered FGM/C as a painful experience. Participants who had undergone the practice reported painful urination, physical discomfort, difficulty walking, and bleeding to be the immediate effects after having undergone FGM/C. In the long-term, some women reported that they suffered from recurring Urinary Tract Infections (UTIs) and incontinence, which they suspect could be linked to their khatna.

Both studies also explored the effect of FGM/C on participants’ sex lives. Anantnarayan et. al. found that approximately 33% of participants believe that FGM/C has negatively impacted their sex life. Similarly, Sahiyo reported findings of 35% of participants who believed that FGM/C has negatively impacted their sex lives. Some of the problems identified by several participants included low sex drive, the inability to feel sexual pleasure, difficulty trusting sexual partners, and over-sensitivity in the clitoral area.

Physical consequences of FGM/C in both studies also revealed psychological consequences. Similar to Sahiyo’s findings, Anantnarayan et. al. found that many participants reported feelings of fear, anxiety, shame, anger, depression, low self-esteem, and difficulty trusting people as some of the psychological repercussions of their FGM/C experience. Sahiyo found that 48% of participants in their study reported that FGM/C had left them with a lasting psychological impact.

Both Sahiyo and Anantnarayan et. al. also explored the main reasons for the the continuation of FGM/C within the Bohra community. Several common reasons were found, including the continuation of an old traditional practice, the adherence to religious edicts, and to control women’s promiscuity and sexual behaviour.

Interestingly, Sahiyo’s study found that 80% of women had earned at least a Bachelor’s degree, no relationship could be determined between education level and having undergone FGC. Meanwhile, the study by Anantnarayan et. al found that a strong connection existed between a mother’s education level and her decision to continue FGC on her daughter.

Sahiyo’s study, however, did note that more important than education level was the question of a person’s ideological preference (stated religion) as it might influence a person’s decision to continue FGC on their daughter. In fact, Sahiyo’s survey found that those who were most likely to continue ‘khatna’ were also more likely to still identify as Dawoodi Bohra in their adult life. Anantnarayan et. al also determined that the more diverse personal networks and economic independence from the Bohra religious community a woman had, the more likely they were to discontinue FGM/C and renounce it.

Finally, both studies examined the relationship between men and the decision/involvement for a girl to undergo FGC. Both studies did allude to the idea that the decision leading to a girl undergoing FGM/C may not strictly be confined to women. Sahiyo’s study revealed that 72% of respondents believed that men were aware of the practice, but only 27% believed that men were told of the practice when the girl underwent it in their family. Anantnarayan et. al. concluded that men played an integral role in the maintenance and propagation of the practice, both at the personal and political level, whether passively or more actively. However, Sahiyo’s data collection was completed in 2016, prior to the large-scale movement to end FGC in the Bohra community. The last few years have shown that with an increase in awareness of FGC amongst the public, Bohra men’s own knowledge of FGC has also naturally increased, and thus the traditional idea that men are unaware of FGC may in fact be changing with the current generation, as pointed out by Anantnarayan et. al.